[ad_1]
l เผื่อไว้กับความอ่อนแอของชีวิต l
ธรรมชาติของชีวิตคนเราต้องถ่อมตน และทุกเรื่องราวของชีวิตต้องรู้จักการ “เผื่อไว้” ให้กับข้อจำกัดของชีวิต… ความรู้ ความฉลาด และความคิดเห็นอะไรของเรา มั่นใจได้ แต่อย่ามั่นใจเกินเหตุ คนจำนวนมากแล้วที่ต้องกลับมาขอโทษในวันข้างหน้า เนื่องจากความไม่เข้าท่าของสิ่งที่เขาคิดไปวันก่อน เราจึงต้องฝึกการอยู่อย่างไม่มั่นใจเกินเหตุ เพื่อวันหนึ่งเราจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดกับความเกินเหตุของเรา … ชีวิตของผู้ศรัทธาจึงต้องฝึกกล่าวคำว่า “วัลลอฮุ อะอฺลัม” (อัลลอฮฺต่างหากที่รู้ดีที่สุด) คำว่า “อินชาอัลลอฮฺ” (หากว่าอัลลอฮฺประสงค์)
ชีวิตผู้ศรัทธานั้นไปไม่ได้กับความตะกับบุร(คิดว่าตัวเองไม่ธรรมดา, ยโส, หลงตนเอง) ดังนั้น ต่อให้มีความเหนือกว่าคนอื่นๆ ในเรื่องทั้งหลาย ในเรื่องสุขภาพ ในเรื่องทรัพย์สิน ในเรื่องตระกูล ในเรื่องสถานะทางสังคม ในเรื่องความรู้ … เขาก็ต้องถ่อมตนและสามารถกล่าว “อัลฮัมดุลิลลาฮฺ” ด้วยความซาบซึ้งกับการให้ของอัลลอฮฺที่ออกมาจากใจจริง และคิดเสมอว่าสิ่งที่เขาได้มา เขาต้องทำ “การขอบคุณ” เพราะสำนึกว่าที่อัลลอฮฺให้ก็เพื่อทดสอบว่าเราจะใช้มันไปอย่างไร? พระองค์เอากลับวันไหน เราก็สิ้นท่าอย่างแน่นอน
ชีวิตผู้ศรัทธาจึงไม่ใช่คนที่มั่นใจในตัวเองจนเกินเหตุ จนขยับกลายเป็นความตะกับบุร ไม่ใช่ความหลงลืมตัวว่าตนเป็นใคร? และใครคือผู้เป็นเจ้าของฟ้าทั้งหลายและผืนแผ่นดิน … ชีวิตผู้ศรัทธาจึง “เผื่อไว้” กับความอ่อนแอของตัวเอง กับความไม่รู้ ชีวิตที่เผื่อไว้สำหรับความจริงที่เหนือทุกสิ่งทุกอย่างนี้เสมอ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร มีอะไร และตัดสินใจอะไร เขาไม่เคยหลุดไปจากคำว่า “อินชาอัลลอฮฺ” “อัลฮัมดุลิลลาฮฺ” “อัสตัฆฟิรุลลอฮฺฯ” ฯลฯ
นี่คือชีวิตของผู้เป็นบ่าวที่ควรจะเป็นจริงๆ
lอัล อัคl
[ad_2]
Source (แหล่งอ้างอิง)
